Ik haw earst jierren oanien – en mei plesier – yn de tapaste wittenskip sitten, mei opset sin altyd in bytsje tusken wâl (natuerwittenskip) en skip (sosjale wittenskip) yn. En dat ek op tige ferskillende plakken: fan it Weenske Atoomagintskip (risiko’s fan kearnenerzjy) nei TNO (yndustriële risiko’s), fan selsstannich miljeuadviseur nei bysûnder heechlearaar ‘lûdshinder’ (Universiteit Leiden). It fernijende siet him dan hieltyd yn it argumentearjen. Mar dat is dochs wol hiel wat oars as wat fernije mei jins hannen, wat meitsje! In terapeut sette my oait oan it tekenjen en doe’t ik Marc Chagall in kear op de fraach ”wat is in skilderij?” sizzen hearde: ” in skilderij is wat ik skilderje!”, pas doe doarde ik ek ris wat te skilderjen. Of lampen te meitsjen (www.stallen-lamp-art.nl). Dêr’t ien lampe by útgroeide ta in wol hiel bysûnder projekt: de reis fan “De Arnhemse Meisjes” ( www.facebook.com/arnhemmersopeenlijn). Fierder haw ik foaral tegearre mei Henk Jelle Zandbergen manieren betocht om de publike romte oantrekliker te meitsjen en mobiliteit te beynfloedzjen, dat dan meastentiids rjochte is op de fyts (sjoch www.publicpasses.com). En sa bin ik belâne dêr’t ik no bin: Fyftjin en Fierder. Ik sjoch der earder omdoarmjen en tinzen wol yn werom, mar it is dochs foaral ek wer wat oars…